Zipline Tara canyon, Montenegro

Onderweg naar ons avontuur nemen we een lifter mee. Niet echt opgelet maar als hij eenmaal in de auto zit, vraagt Marcel aan de man "why is there 'NO BOMB! ' on your sign?" 

Ik draai me om de man goed te horen en tegelijkertijd zie ik vrolijke kraaltjes in zijn donkere baard, donkere haren, en bruine ogen. Hij zegt dat veel voorbijgangers hem vroegen of hij een bom bij zich had, en dan reden ze weer door. 

Mijn reactie was een verbaasd gezicht, maar tegelijkertijd ook bang. Ik hoop dat hij dat laatste niet ziet en ik roep "you're the bomb"! Alledrie liggen we in een deuk. 

Even later stapt hij uit en Marcel en ik zijn klaar voor ons Extreme adventure, the Tara Zipline. Bovenaan de canyon vraagt de mevrouw die mij vast klikt hoe zwaar ik ben. 65 kilo.... "Ow, there is a change that you don't reach the end, but then just lay a bit horizontale" zegt ze. 

Oké. Ik ga. En meteen mijn voetjes naar voren gegooid want ik wil niet het einde niet halen. Marcel is me een klein stukje voor, maar ik ga snel en haal hem in als een speer. 

Echt genieten, zo'n mooi uitzicht en met zo'n vaart over zo'n hoogte!! 

Maar als ik voor me kijk dan is daar het platform waar ik aan moet komen al in zicht. En dat komt net zo snel dichterbij als dat Marcel achter me blijft....

Volgens mij heb ik wel even geschreeuwd, maar het ging te snel om het me te herinneren.

Knalbam!! Tegen het stootkussen aan, met mijn gezicht. Dan schiet ik met dezelfde vaart terug de canyon over. 

Vlug bijkomen van de schrik. Ik zit nog steeds vast dus dan nog liever even genieten van het uitzicht boven de canyon. 

Van een afstand zie ik dat de mannen van Extreme adventure lichtelijk paniek hebben, tenminste zo lijkt het. Dan begin ik mezelf maar terug te duwen via de kabel. Het lukt, maar het is echt nog wel 100-200 meter te gaan. Een jongeman komt me dan halen. Hij lijkt zenuwachtig, later blijkt het zijn eerste keer te zijn en de rest wilde me niet halen. 

"Are you okay?" vraagt ie. "Yes!! It's beautiful uphere, you want some tea?" We lachen en dan word ik gered! 

Eenmaal beneden zie ik dat Marcel zijn stootkussen wel heel slap is. Ook zijn landing was vreselijk verlopen, totaal geen vulling. Allebei heelhuids geland, en Extreme adventure maakt zijn naam zeker waar!! 

De rest van de dag voelen we ons echte survivors. Woehoe!! Wat een mooie dag.